Vlak na het celebreren van zijn eerste Heilige Mis en veertig uur na zijn priesterwijding, overlijdt in 2013 de Amerikaan Scott Carell (46 jaar) aan de gevolgen van kanker. Samen met vier andere seminaristen zou hij priester gewijd worden. Maar toen duidelijk was, dat hij de dag, waarop hij gewijd zou gaan worden, niet meer zou halen, heeft zijn Bisschop hem in het huis van zijn ouders, in het bijzijn van zijn familie, tot priester gewijd. Zelf beschouwt Carell zijn roeping tot het priesterschap als ‘de meest veeleisende en lonende zaak waartoe God me heeft kunnen roepen.’ Hoe veeleisend zijn roeping is, heeft hij misschien ervaren bij het opdragen van zijn eerste heilige Mis. Met zijn laatste krachten moet hij dit hebben volbracht, want vlak na het opdragen ervan, is hij gestorven. Toch heeft hij dit offer ervoor over. Nog één keer – zo stel ik me dit voor – perst hij alles uit zijn lijf wat er nog in zit; heel zijn ziel en zaligheid legt hij in dit ene, dat hij – te midden van zijn meest dierbaren – wil doen voor Onze Lieve Heer: namelijk door de zegening van het brood, het breken en het ronddelen ervan, Hem present stellen als de Levende Heer, de Verrezene in hun midden. Na dit hoogtepunt kan hij zelf zijn leven uit handen geven aan dezelfde Heer.
Dit verhaal, dat ik eerder deelde met de parochianen van RK Zuid Oost Twente, heb ik opnieuw verteld op Sacramentsdag, zondag 6 juni jl., tijdens een viering in onze Stephanuskerk in Hardenberg.
In deze kerk vieren we op deze zondag voor het eerst sinds vijf maanden weer de eucharistie. Het is op de ochtend na de priesterwijding van Paulus Tilma, in de kathedraal in Utrecht. Bij deze priesterwijding mocht ik aanwezig zijn, omdat ik Paulus als priesterstudent nog ken van een zomerstage in mijn vorige parochie Enschede. Van deze priesterwijding ben ik nog steeds onder de indruk. Maar ook het ontroerende verhaal van Scott Carell laat me nog steeds niet los. Geweldig wat hij ervoor over heeft om zich op deze manier met alles wat er in hem is, te geven aan God. Het verhaal van Scott, en ook de wijding van Paulus, raken me, omdat ook ik het fijn vind om te midden van de geloofsgemeenschap de eucharistie te kunnen vieren. Met name de weken tijdens de eerste lockdown (voorjaar 2020), maar ook de periode van bijna twee maanden in dit voorjaar, waarin de kerken van onze parochie gesloten waren en we niet met mensen erbij konden vieren, waren voor velen (ook voor mij) een zware beproeving. Gelukkig kunnen we nu weer in al onze parochiekerken samenkomen. Verder komen er door de recente versoepelingen ook steeds meer mogelijkheden om samen te vieren en elkaar ook rondom deze vieringen te kunnen ontmoeten.
Wat ik hoop is, dat we dit ook in de toekomst kunnen blijven volhouden. We zijn blij met de wijding van Paulus Tilma. Maar feit is wel, dat ook het pastorale team van onze Emmanuelparochie steeds kleiner wordt. Voor het komende najaar hebben we als pastores nog een sluitend rooster van weekendvieringen kunnen presenteren. Maar toch valt op, dat er in dit rooster steeds vaker wordt aangegeven, dat een weekendviering in de betreffende kerk verzorgd zal moeten worden door de eigen lokale werkgroep. Gelukkig hebben we in onze parochie goede vrijwilligers als parochiële voorgangers. Maar duidelijk is, dat er veel van hen en ook van ons als leden van het pastoraal team zal worden gevraagd, om alle weekenden in alle elf de parochiekerken te kunnen blijven vieren.
Dit vraagt de nodige inzet. Maar toch: alle moeite is niet voor niets. Dit blijkt nog weer aan het eind van de viering van zondag 6 juni jl. in Hardenberg. Op weg naar de sacristie krijg ik van één van de kerkgangers een cadeautje. Ze heeft een foto van mij uit de krant geknipt. Deze heeft ze in een lijstje gedaan. Dit kostbare kleinood overhandigt ze nu aan mij. Op de foto sta ik in Dalfsen – vlak voor Kerst – achter de lezenaar. Met een sip gezicht kijk ik in de lens van de fotograaf en wijs met mijn hand op een lege kerk. Want ook op Kerstavond 2020 konden we als geloofsgemeenschap niet samenkomen. Deze foto, en ook dit gebaar van deze kerkganger – ontroeren me. Voor mij is het een ‘geschenk uit de hemel’. Want eens te meer besef ik, hoeveel het voor mensen en ook voor mij betekent, om als geloofsgemeenschap samen de eucharistie te kunnen vieren. Veeleisend, maar ook lonend !
Pastoor André Monninkhof
Menu
Menu