De Stille Kracht
De parochie wordt gedragen door duizenden stille krachten. Mensen die niet op de voorgrond treden, maar bijna anoniem hun werk doen. Vrouwen en mannen die onopvallend, in de schaduw van het dagelijks leven, de vruchten van de Geest, handen en voeten geven.
Liefde
In mijn werk merk ik dat liefde -zachtjesaan- ontdaan wordt van de dingen waar men in de eerste plaats aan denkt; erotiek, en een intense relatie tussen twee geliefden. Liefde is ook een antwoord op de angst om alleen te blijven. Het is niet goed dat een mens alleen blijft. Je hebt iemand nodig van gelijke hoogte, iemand die je in de ogen kijkt. Het eerste woord wat de mens Adam tegen de mens Eva zegt, is; ‘Eindelijk.’ Zij zijn elkaars antwoord. Ze maken elkaar compleet, heel, vol.
Liefde heeft een rijk scala aan mogelijkheden.
Blijdschap
Voor mij is de grootste blijdschap dat je voelt en merkt dat je leven ergens toe dient. In Marcus staat het kernachtig beschreven: ‘Wie zijn leven verliest, zal het vinden, maar wie het voor zichzelf wil houden, zal het verliezen.’
Gemis en blijdschap liggen dicht bij elkaar. Als mensen uit mijn omgeving wegvallen, is dat verlies en verdriet. Ik heb ook ervaren dat je van de ene op de andere minuut je gezondheid kunt verliezen. Ik word verdrietig als ik een ander -waar ik naar verlang- niet kan bereiken. Vervreemding tussen mensen gaat mij aan het hart. Groepen mensen die elkaar niet zien zitten, vind ik verschrikkelijk. Blijdschap en verdriet staan of vallen met ‘delen’ en ‘luisteren’ en ‘liefhebben’.
Vrede
Vrede als ideaal is mooi, maar ik heb liever vrede als agendapunt. Vrede is een weg, een opdracht naar liefde, blijdschap en trouw. Je moet er dagelijks aan werken. Ik herinner mij nog een uitvaart vele jaren geleden van een Chinese vrouw. Als ik zie wat zij in haar leven gedaan heeft, betekent dat -voor mij- honderd keer meer dan wat politici van vrede bakken. Gewoon in je eigen leven beslissingen nemen waar je anderen direct mee helpt. Zij is de eerste vrouw van buitenlandse komaf die een middelbare schoolopleiding heeft gevolgd en afgemaakt. Zij ging, tegen de clan-traditie van haar man in, tijdens de politionele actie met haar gezin naar het buitenland. Dat was een revolutie in haar cultuur. Op zestigjarige leeftijd kwam zij naar Nederland en werd nota bene onderwijzeres in de omgeving van Utrecht. Zij was steeds bereid zichzelf aan de goede zaak te verliezen. Dat was haar individuele agenda, maar zo zou de kerkagenda er ook uit moeten zien. Je staat met elkaar voor de vredesopdracht. Je leven verliezen is volgens onze rekenkunde negatief, maar in het evangelie heeft verlies de revolutionaire betekenis dat het winst wordt. Kleinsten zullen de grootsten worden. Eersten de laatsten. Als ik na een dag de balans opmaak, wil ik kunnen vaststellen dat ik iets heb betekend door mezelf weg te geven aan en tijd te maken voor anderen. Ik acht het verlies als ik dagenlang alleen maar aan mezelf heb gedacht.
Geduld
Ik pootte als kind een zonnebloem. En elke morgen keek ik of hij al kiemde en dat werd de dood van de bloem. Ik ben van nature een beetje ongeduldig, maar in mijn werk moet je geduld leren. Zeker met bejaarden moet je je eigen tempo aanpassen aan dat van de ander. We leven in een tijd dat iedereen het druk heeft en voor zichzelf uitholt. Ik hoor mensen nogal eens zeggen: “u zult het als pastor wel erg druk hebben.” Ik denk dat het dodelijk is als een pastor of een diaken uitstraalt dat hij of zij eigenlijk geen tijd heeft. Ik heb mij voorgenomen om nooit meer te zeggen dat ik druk ben. Hooguit dat ik redelijk bezet ben, maar verder echt alle tijd heb. En dat werkt naar twee kanten. Want het maakt mij (ook) rustiger en geduldiger.
Goedheid/Vriendelijkheid
Toen ik eens afscheid nam van een parochie kwam er een oudere man naar me toe en zei; ‘Nu U weggaat, durf ik het wel te zeggen, maar U kunt in uw preken soms best harde dingen zeggen, maar ik kon daar tegen omdat U er een vriendelijk gezicht bij had.’ Vriendelijkheid is de verpakking waarin je je kunt presenteren. Het verlegt grenzen, het schept de mogelijkheid om scherpe dingen te zeggen. Vriendelijkheid is een wapen, is de toon van de muziek.
Trouw
Trouw heeft te maken met trouw zijn aan jezelf, je roeping en bestemming. Maar ook aan het stadje en het gezin waar ik vandaan kom. Mijn ouders vormden -soms tegen de verdrukking in- een hecht koppel. Daar krijg je iets van mee. De opdracht; ‘Geef nooit op. Blijf trouw aan elkaar, aan je gezin, aan de kleine kring.’ In de kerk wordt al gauw het woord ‘gemeenschap’ van stal gehaald. Het gaat er, volgens mij, om dat je in het klein de trouw laat voelen. De grote trouw van een kerk, begint bij de kleine trouw in groepjes, gesprekskringen en een bezoek aan zieken, gevangenen of vluchtelingen.
Elkaar het gevoel geven dat je door elkaar gedragen wordt. Als dat niet bestaat, voelen mensen zich door God en mensen verlaten. Je kunt niet God dienen en je naasten ontrouw zijn.
Pastor Hans de Vries.