Dit wordt ongetwijfeld de meest bijzondere kerst die ik ooit heb meegemaakt. Het Coronavirus heeft de wereld stevig in de greep en hangt als een doem over ons dagelijks leven. Sociaal isolement in schaars verlichte dagen zijn goede ingrediënten voor een portie somberheid. Of voor met een boekje in een hoekje. Advent lijkt vooral afwachten op betere tijden dit jaar. Vertwijfeld vragen we ons af hoelang dit nog gaat duren. Niemand die het weet: het duurt zo lang als het duurt. In een maakbare wereld hebben we moeite met die onmacht. We hebben er niets over te zeggen. Alleen ons gedrag heeft invloed: wat we vandaag doen en laten, bepaalt mede wat er morgen zal zijn.
Jozef moest op tocht toen hij zich in Bethlehem moest laten inschrijven, samen met Maria, zijn verloofde, die zwanger was. (Lucas 2,1-5). Het waren duistere tijden toen Quirinius gouverneur van Syrië was en Israël zuchtte onder de Romeinse bezetter. Hoe lang gaat dit nog duren? zullen de Joden toen ook wel gevraagd hebben. Het was een uitzichtloze tijd van leed en van somberheid. Maar Maria droeg het levenslicht al in zich mee, zwanger als ze was van de Emmanuël, van ´God-met-ons´. Nú groeit in haar al wat morgen wil zijn. Het Koninkrijk Gods komt ons in haar nabij en breekt aan onder het tegendeel: midden in de donkere winternacht gaat een heldere ster stralen aan de donkere hemel, als een steekvlam in de nacht, als de belofte van een nieuw begin van leven tegen een doodse hemel aangeschreven.
Het paar zoekt naar onderdak, want in het gastenverblijf is geen plaats voor hen, zo vertelt Lucas. Midden in de winternacht gaat de hemel open. Maria wikkelt haar pasgeboren zoon in doeken en legt hem in een voerbak. De doem is verbroken: hoop op leven is geboren.
Joop Butti
Het pastoresteam en het parochiebestuur
wensen u een zalig kerstfeest en een gezegend 2021