Ommen

Lieve Jan Harm

 

 

Were you there when the sun refused to shine. 

Onze wereld stond afgelopen zaterdag stil
en kleurde zwart en donker.
Ons hart huilt nu jij niet meer onder ons bent.
It causes us to tremble, tremble, tremble…
Steal away to Jesus ben je ons zo plotseling voorgegaan.
Going to see the King, Hem achterna.
There let the way appear, steps unto heav’n.
Footprints of Jesus leading the way,
into the house of the Lord.
In heaven you may see His face: come unto Me and rest…

 

Hij is vuur

Vol passie, kleur en vuur stond je jaren voor ons, de scepter en dirigeerstok te zwaaien. De inzingoefening ‘Nemenamenoeme’ is memorabel. Je nam geen genoegen met valse klanken. Tot we erbij neervielen oefenen, net zolang tot het naar je zin was en je riep dan vaak “tja, nu we er toch zijn”. Of je brulde ‘OPERA’ want dat moest het zijn, THEATER! Je straalde zichtbaar als het uiteindelijk klonk zoals je bedoeld had.

Je kon ook streng zijn: liet ons schrikken door keihard op lessenaar te slaan als we weer eens teveel zaten te kletsen. Te laat komen was ‘not done’ en een verjaardag was beslist geen reden om de repetitie een keer over te slaan. Behalve dan toen je weer koorlid was en Marlous jarig was, dat was zeer vermakelijk. De alten kregen vaak onterecht van je op de kop. De echte kletsmajoors waren en zijn toch echt de tenoren. Je passie voor gospelmuziek werd regelmatig over ons uitgestort. Je ‘dreamed a dream’ dat je van ons Sallands zingende kaaskoppen een swingend gospelkoor kon maken. ‘Move up’, ‘Oh happy day, ‘Soon and very soon’, ‘In my Father’s house’, niet alleen voor Harry een uitdaging. We deden ons best en lieten je ondertussen graag in die droom geloven. Je ging er als dirigent vol voor: ons eerste concertje werd gepland. Daarna gelijk groots in een overvolle Hervormde kerk, waar we werden begeleid door mooie muzikanten. Het was a Bohemian Rhapsody. Wat waren we onder de indruk van het hele gebeuren. Er volgden nog vele mooie (kerst)concerten in de kerk en Carrousel.  We zongen ook bij uitwisselingen of klein en intiem in een ziekenhuis, verpleeghuis of gevangenis. Maar je genoot ook altijd van de voorbereidingen voor Pasen en was je lyrisch over de liederen van Huub Oosterhuis, ‘Hoor je mij’ stond vaak genoteerd.

 

Te Lourd’ op de bergen 

Jouw liefde voor Lourdes en je wens om daar met ons koor te zingen was zo aanstekelijk dat je het voor elkaar kreeg tot viermaal toe met een delegatie af te reizen. We werden daar geraakt door het verhaal van Bernadette, kwamen we tot inkeer bij de boeteviering, zongen we bij grot, baden bij de kruisweg en waren we ontroerd door de vele bijzondere verhalen die iedereen bij zich droeg. De onderlinge saamhorigheid daar was bijzonder. Zingen in het accueil, onder de brug ‘Ave Maria’ oefenen, ‘If we hold on’ zingen op de prairie en tijdens de processie natuurlijk ‘Ave, Ave’ en ‘s avonds ontlading bij Jeanne d’Arc ons stamcafé. Het waren onvergetelijke reizen.

 

 

No song unsung, no wine untasted

Jouw levenszin en andere kijk op zaken maken jou een inspiratiebron voor velen. Als dirigent, maar ook vanuit je geloof gaf je ons mee dat je verplicht bent je talenten te gebruiken. Calvinistisch denken, doe maar normaal en niet boven het maaiveld uitsteken, was niet aan jou besteed. Die boodschap gaf je aan ons mee en deed ons samen groeien als koor; we mogen er zijn! En ja, je mocht ook zelf graag shinen. Op onze gouden feestjes liet je geen gelegenheid onbenut te zingen. Je wist ons daar mee te raken, ‘Als de liefde niet bestond’, was een van je favorieten. Je humor was verder je grootste wapen. Heerlijk kon je met je lachen. Ons dialect, wat je beslist niet machtig was, vond je zelf veelal een enorme toevoeging aan een goeie mop.

 

Zijn ze groot de moeilijkheden een probleem waarmee je loopt.

Je stond voor ons klaar met een luisterend oor, we konden altijd bij je terecht met problemen. Een voorbeeld van ‘niemand leeft voor zichzelf’. Jij zag mensen, jij raakt mensen. Verdriet in het koor om groot verlies of ziekte hebben we samen gedeeld, het was er, mocht er zijn en maakt ons verbonden.
‘But the tigers came at night’: ook voor jou zijn dingen gegaan zoals je niet had gehoopt. De ziekte Parkinson kreeg vat op jou, je gezondheid ging achteruit. Maar wat ging jij hier krachtig mee om, jij droeg jouw kruis zonder klagen, onvermoeibaar positief gesteund door Marlous en jullie prachtige gezin. Je moest veel dingen loslaten. Zo ook je geliefde koor en wij jou als onze dirigent. Met een mooi concert namen we stralend afscheid van elkaar. We waren allen dankbaar dat Gerard het stokje van je over wilde nemen en jij bleef aanvankelijk als koorlid bij ons zingen. Dat bleek toch moeilijk voor je en je werd onze grootste en meest kritische fan.

 

Als alles duister is..

En nu moeten we echt afscheid van je nemen. We hebben verdriet om jouw heengaan, mooi kleurrijk mens. Seek out a star hold on to the end. Valley, mountain there is a fountain, washes our tears all away. In the dark we feel the light, warm our hearts, everyone..

Onze herinneringen aan jou zijn vele. Dank voor al die mooie, bijzondere momenten. Jouw warmte en muzikale licht blijft in onze harten branden als een vuur dat nooit meer dooft.

 

Ave en peace be with you lieve Harm…

 

Namens Intermezzo,
Doret Bakker

If we hold on together

I know our dreams will never die.
Dreams see us through to forever,
as high, as souls can fly, 

the clouds roll by, for you and I.