Nu ik dit schrijf, vieren wij vandaag, 23 september, de
gedachtenis van de heilige Padre Pio. In de winkeltjes in
Lourdes, waar we kort geleden met een grote groep pelgrims
uit onze Emmanuelparochie op bedevaart waren, zijn veel
beeldjes van hem te vinden. Volgens mij is hij in Lourdes – na
Maria en Bernadette – de populairste heilige. Waarom hij zo
populair is ? Ik heb de indruk, dat dit te maken heeft met het
feit, dat hij tijdens zijn leven zo dicht bij de mensen stond: als
pater Capucijn gekleed in een eenvoudige bruine monnikspij,
geeft hij geestelijke leiding aan de gelovigen, verzoent hij de
boetelingen en treedt hij de zieken en armen met
voorzienigheid en zorg tegemoet. Zo dient hij Gods volk in
gebed en nederigheid. Nadat hij volledig gelijkvormig is
geworden met de gekruisigde Christus (hij draagt de
stigmata), voltooit hij op 23 september 1968 zijn aardse
pelgrimstocht.
Zelf heb ik vandaag (23 september) eerst de H. Mis gevierd.
Samen met de gelovigen van de Brigitta geloofsgemeenschap
hier in Ommen stonden we stil bij de vraag: wat betekent
Christus voor ons, juist in deze roerige tijd, en denkend aan
het leven van de heilige van vandaag, padre Pio. Heel mooi
vind ik in het evangelie van deze dag de ‘geloofsbelijdenis’
van Petrus: “Gij zijt de Christus, de gezalfde Gods”. Jezus is
inderdaad de Christus, de gezalfde Gods. In Zijn Geest mocht
ik reeds bij mijn doopsel en vormsel de zalving ontvangen;
maar ook bij mijn priesterwijding op 11 oktober 1997 viel mij
dit ten deel.
Sinds dat moment mag ik voorgaan in de Eucharistie. Voor mij
is dit nog steeds hoogtepunt en bron. Waarom ? Omdat we in
de Eucharistie Jezus Zelf mogen ontmoeten. Door het gebed
(consecratiewoorden) die ik in Zijn Naam mag uitspreken over
de gaven van brood en wijn, worden deze tot Lichaam en
Bloed van Christus. Het is dan ook in deze heilige gaven, dat
Hij Zelf tot ons komt. Mooier kun je het toch niet hebben ?
De viering van de Eucharistie, waarmee ik deze dag begonnen
ben, geeft mij ook de kracht en het doorzettingsvermogen,
om vervolgens enige ‘karweitjes’ aan te kunnen, die nu
eenmaal moeten gebeuren. Gedurende de uren die volgen,
zorg ik ervoor, dat ik mijn takenlijstje afwerk: mails en apps
beantwoorden, telefoontjes beantwoorden, brieven
schrijven, kaarten sturen en wat al dies meer zij. Ook
boodschappen halen, koken, warm eten de afwas doen,
horen tot mijn dagelijkse ‘routine’.
Als mijn hoofd dan eindelijk leeg is, kan ik mij concentreren
op één van de ‘kerntaken’, die ik mij voor deze dag heb
voorgenomen. Dit is nadenken over wat het priesterschap nu
voor mij de moeite waard maakt, en hierover dit artikel
schrijven.
Mijn gedachten gaan al snel terug naar gisterenavond: met
haar kinderen en hun partners zijn wij samen rond een
parochiaan, die stervende is. Nadat ik haar de handen heb
opgelegd, haar kinderen en hun partners haar een ‘laatste
groet’ hebben gebracht (kus op het voorhoofd), en ik haar
vervolgens gezalfd heb met de heilige olie, blaast zij, waar wij
allen bij zijn, haar laatste levensadem uit. Een bijzondere,
maar ook heftige ervaring: voor haar kinderen en hun
partners, maar ook voor mijzelf. Toch zijn we dankbaar, dat
haar lijden nu voorbij is, en dat zij in vrede haar leven heeft
mogen teruggeven aan de goede God.
Ook denk ik terug aan een bruidspaar. Gisterenmiddag
trouwden zij in de Gereformeerde Kerk; maar omdat de
bruidegom rooms-katholiek is, mag ik hier namens onze kerk
bij aanwezig zijn. Aan bruid en bruidegom kan ik merken, dat
dit plechtige moment veel met hen doet. Sinds hun eerste
kennismaking hebben zij maar liefst acht jaar naar dit grote
ogenblik toegeleefd. Nu het dan eindelijk zover mag zijn,
beleven zij dit hoogtepunt heel intens. Bij de handoplegging
tijdens de huwelijkszegen valt me op, hoezeer de genade, die
hen ten deel valt, hen in dankbaar gebed doet verzinken. Zelf
word ik er stil van …
Verder mocht ik eergisteren voorgaan in een uitvaart. Met
andere familieleden, vrienden en bekenden, nemen kinderen,
schoonkinderen en kleinkinderen afscheid van hun geliefde
moeder, schoonmoeder en oma. Haar leven lang heeft zij
hard gewerkt om haar gezin het beste te geven. Ze is geen
vrouw van veel woorden. Maar de ‘diepgang’ van haar leven
ligt ‘besloten’ in wie zij is en wat zij allemaal doet: voor haar
kinderen, kleinkinderen en ook voor anderen. In wat dit
oproept bij haar naasten, mag ik als voorganger in de uitvaart,
delen. Een heel bijzondere ervaring, om zo te mogen delen in
wat er omgaat in geliefde mensen, en wat dit doet met hen,
die heel dicht bij haar staan.
Naast deze persoonlijke ontmoetingen zit ik ook om – samen
met de andere bestuursleden van onze Emmanuelparochie –
aan de bestuurstafel. Als pastoor van de parochie ben ik
voorzitter van het parochiebestuur. Samen praten we onder
meer over het verzoek van onze Aartsbisschop, om vóór 1
november een sluitende begroting aan te leveren voor het
nieuwe jaar 2023. Gezien de hoge energieprijzen en andere
kostenstijgingen, zal dit nog een hele toer worden. Maar ook
dit soort lastige vragen gaan we als parochiebestuur niet uit
de weg. Ook in deze bestuurlijke kwesties mag ik als priester
delen …
Dit artikel rond ik af, in het vooruitzicht, dat ik volgende week
naar het Vaticaan mag reizen om Nederland te
vertegenwoordigen bij een pastoraal congres over geloof en
sport. Een wel heel speciale uitnodiging, die mij een paar
weken geleden volkomen onverwachts bereikte. Maar ik ben
er wel blij mee. In mijn vrije tijd (jeugdvoetbalscheidsrechter)
ben ik sportman in hart en nieren. Met onze paus Franciscus
deel ik de opvatting, dat sport mensen kan samenbrengen en
ons ook kan bemoedigen om het beste van onszelf te blijven
geven.
Dit brengt me weer terug bij de ‘heilige van de dag’, Padre
Pio. Zijn leven maakt mij duidelijk, dat ik als priester mag
delen in vreugde en verdriet, lijden en sterven van mensen
die aan mijn pastorale zorg zijn toevertrouwd. Hiertoe mag ik
mijn leven geven, en hierdoor mag ik groeien in
gelijkvormigheid aan Christus. Uiteraard ben ik ook maar een
mens, met mijn fouten en tekortkomingen. Toch hoop en bid
ik, dat – zoals op de kelk staat, die ik bij mijn priesterwijding
van mijn oma kreeg – God met ons zal blijven en mij zal
blijven vergezellen op mijn verdere weg als priester en als
mens.
Padre Pio – zijn beeltenis prijkt levensgroot in onze Sint
Vituskerk in Dedemsvaart – mag hierbij een oogje in het zeil
houden!
Pastoor André Monninkhof