“De eenzame fietser die, kromgebogen over het stuur, tegen
de wind…”
Deze regel uit een lied van naar ik meen Boudewijn de Groot,
werd me aangereikt door collega’s in het pastoraal team,
toen ik vertelde over twee misdienaars uit onze parochie.
Vlak voor de Mis kwamen ze binnen, verregend en
verkleumd. Vanaf hun huis hadden ze maar liefst 7,5 km
gefietst, tegen de wind in, om op tijd te komen voor de
viering. Echte bikkels! Op deze zondag maakten zij samen
ècht het verschil, waren zij – in woorden van het evangelie –
het ‘zout der aarde’.
Tegenwind. Hieraan denk ik, als het gaat over de actualiteit.
Op de ochtend, waarop ik dit artikel schrijf, bereikt mij het
bericht van het overlijden van een jonge vrouw. Omgeven
door haar man, gezin, familie, vrienden en artsen met heel
liefdevolle aandacht en zorg, heeft zij gevochten om haar
leven te mogen behouden. Helaas heeft het niet zo mogen
zijn. Heel triest!
Verder zijn mijn gedachten bij hen, die lijden onder het
besluit van onze Aartsbisschop om, op den duur, op
zondagmorgen geen woord- en communievieringen te laten
plaatsvinden. De zorg van de onze Aartsbisschop, het
waarborgen van de eucharistie als hoogtepunt en bron,
begrijp ik heel goed. Maar ik heb evenzeer begrip voor het
verdriet van hen, die zich jarenlang met hart en ziel hebben
ingezet voor deze vieringen. En ook de aanblik van een groep
oudere parochianen, die zich – aan de koffie na een viering –
wanhopig afvragen, hoe zij dan op zondag nog naar een
viering kunnen gaan, waar zij ook de communie ontvangen,
staat op mijn netvlies gegrifd. “We hebben geen geld en ook
geen vervoer om naar Ommen te gaan”, zo laten zij met
tranen in hun ogen weten. Hun eigen kerk voelt voor hen – en
voor velen – toch het meest als thuiskomen; en (ook) dit zou
hen dan binnen enige tijd worden ontnomen …
Temidden van heel deze materie voel ik me zelf wel eens als
die eenzame fietser, die zich – kromgebogen over het stuur –
probeert voort te bewegen en moed te houden. Met alle
tragedies, die zich op dit moment in deze wereld en ook om
ons heen afspelen (oorlog in Oekraïne, aardbeving in Turkije
en Syrië, maar ook eenzame mensen, die dreigen te
verkommeren) valt het U en mij niet altijd mee, om het hoofd
op te heffen en de blik voorwaarts te blijven richten.
Bij al deze tegenwind denk ik ook de komende (deze)
Veertigdagentijd. Ook voor het volk van Israël was het in de
woestijn afzien. Veertig jaar maar liefst moesten zij het (met
elkaar) uithouden, voordat zij het doel van hun tocht – het
Beloofde Land – konden bereiken. Ga daar maar eens aan
staan: al die in tijd overdag in de verzengende hitte en in de
nacht in de ijskou van de woestijn!
Hun aanvoerder Mozes, en ook God-met-hen (Emmanuel)
heeft hen er uiteindelijk doorheen gesleept.
Zelf hoop ik, dat ik met de ondersteuning van mijn nieuwe
elektrische fiets (waarvoor heel veel dank!), maar ook met
nieuwe moed verder mag komen. Dat de Geest van God, die
waait waarheen Hij wil, ons wind in de rug mag geven!
Pastoor André Monninkhof