40 dagen mindfulness. Dát is hoe ik aan een goede vriend van me de veertigdagentijd ooit eens heb proberen uit te leggen. Want al pratende kwamen we samen tot de conclusie, dat alles wat ik me voorneem om in deze periode te onderhouden, overeenstemde met – althans zijn idee en visie op– mindfulness en hij is er wel aardig is thuis te noemen.
Om “mind-full” ofwel met “volle aandacht” de dingen te doen. Zelf vind ik voor mij als gelovig mens “toewijding” een gepaster woord, maar er zit geen onoverbrugbaar verschil tussen beide begrippen. Dus, meer toewijding voor gebed, stilte, meditatie en contemplatie. Maar ook meer toewijding en bekommernis om zoveel andere dingen te doen óf om ze juist te laten. Belangrijk is met name denk ik, om de A/ander meer centraal stellen in mijn leven, met liefde, compassie en barmhartigheid. Dit door steeds meer toewijding te hebben voor de bron van waaruit ik leef.
Maar deze bron is geen abstract en hoogverheven of ongrijpbaar begrip. Deze bron is God. En door mijn geloof in Hem, de daadwerkelijke ontmoeting met een persoon: Jezus. Want wie Hem ziet, ziet God, omdat Zij één zijn (vgl. Joh. 14,9. 10,20).
Ja, de veertigdagentijd is zo ontzettend veel meer dan minder eten, meer gebeden prevelen en geld weggeven aan hen die het nodig hebben. Dat is wel belangrijk, begrijp me niet verkeerd, maar hierin schuilt de valkuil om het geheel als een soort van “lijstje” te beschouwen waarop je de dingen die je gedaan hebt kunt afvinken.
Deze periode is dus inderdaad een tijd van mindfulness, een tijd om met volle aandacht en meer toewijding voor de bron van waaruit je leeft, te leven.
Maar hoe je het ook noemt, laat deze 40 dagen een pelgrimstocht en ontdekkingsreis zijn naar Pasen. Waarin je erachter komt wat die persoonlijke ontmoeting met Jezus en wat Zijn verrijzenis voor jou persoonlijk betekent, in jouw leven van alle dag.
Pastor J.A. Rutgers, priester
Emmanuelparochie