Er was een programma op de tv: mensen die diep in de schulden zaten, werden gekoppeld aan een helper, aan iemand die grote rijkdom had vergaard in zijn leven.
Arm en rijk maakten kennis; beide partijen vol goede moed tegenover elkaar aan tafel bij de presentator.
Rijk, een groot ondernemer, wreef in zijn handen: wat een leuke uitdaging zou dat worden. En wat mooi om mensen zo te kunnen helpen.
Arm, een stel dat bijna kopje onder ging keek vooral verwachtingsvol.
Voedselbank, kringloopwinkel, en weggeefhoek, daar waren ze vaste klant.
Rijk had er zin in: de dag na de kennismaking zou hij een huisbezoek brengen bij arm. En daar de financiële boekhouding bekijken en vervolgens een plan maken hoe arm het beste te helpen. Fluitje van en cent!
Tijdens dat huisbezoek werd er ingezoomd op de keuken. Schimmel op de muur achter het fornuis, het aanrecht vol met vuile kopjes, borden en pannen. En in die puinhoop stond de vrouw des huizes, zij maakte een grote pot thee van één theezakje. Thee is immers veel goedkoper dan koffie.
Vol goede moed spitte rijk alle aanmaningen, bonnetjes en andere nota`s door. Al snel zag hij wat er aan schortte. Gelukkig! Het was niet moeilijk: ze rookten beiden, en dat moest afgelopen zijn. Veel te dure hobby.
En zo kwamen er nog vele dingen aan bod die wellicht anders zouden kunnen. Pinpas, weg ermee. Hond, weg ermee. Tatoeage, nooit weer doen.
En die vieze keuken, die moest schoonmaakt en opgeruimd, zo wilde rijk niet weer ontvangen worden.
De keuken was bij het volgende bezoek een beetje schoner, het aanrechtblad een beetje opgeruimd, ze waren een beetje gestopt met roken. De hond was er nog.
Hoe dat nou kon, vroeg rijk zich af.
Tja.. ze hadden echt hun best gedaan. Meer zat er blijkbaar op dat moment niet in.
En zo ging dat een tijdje door: twee partijen tegenover elkaar die elkaar niet bereikten, niet begrepen.
Tot na een aantal bezoeken rijk ermee stopte, hij vond dat er niets gedaan werd met zijn adviezen, zo zou het nooit wat worden.
Tja… er valt iets voor te zeggen, rijk wist hoe je geld moest maken en arm was niet voor niks zo arm.
Maar bij schulden is er meer aan de hand dan alleen een tekort aan geld.
Altijd maar weer die zorgen om rond te komen, de hete adem in je nek voelen van de deurwaarder, dat brengt zoveel angst en stress mee, je staat constant in de overlevingsmodus. Het ene gat met het andere moeten dichten, dat vergt meer energie dan een mens redelijkerwijs op kan brengen.
Iedereen kan door pech, onwetendheid of onhandigheid maar zo in zo`n situatie terecht komen.
Wat mij vooral trof, en altijd treft in dit soort situaties, is de ongelijkwaardigheid.
De één zo machtig, de ander zo machteloos.
Rijk wist het zo goed, arm moest gewoon doen wat hij zei.
Er was geen ruimte voor de mens achter de geldzorgen, geen oor voor hun verhaal.
Dat zorgde voor steeds meer stress.
En ja, het is heel moeilijk om telkens weer geconfronteerd te worden met iets wat niet lukt.
Maar, hoeveel iemand ook is ontnomen, ieder heeft het recht om met waardigheid en respect tegemoet getreden te worden.
Mensen zijn niet gelijk, maar wel gelijkwaardig aan elkaar.
En gelijkwaardigheid was in die uitzending toch ver te zoeken.
Jammer..
Pastor Marga klein Overmeen