Dit thema van de vieringen van zondag 27 augustus jl., doet
me denken aan advertenties, die ik regelmatig lees in “De
Stentor”. Het gaat dan over sleutels die zijn verloren of
gevonden.
Hoe lastig het is om niet naar binnen te kunnen, merkte ik
een paar weken geleden, toen ik per ongeluk de sleutel van
de voordeur van de pastorie afbrak. Ik kon mijn huis niet
meer in, zat vlak voor een belangrijke vergadering, kortom:
een ‘potje stress’. Gelukkig vond ik een ‘reddende engel’, bij
wie ik vlot de sleutel van mijn huis kon halen; en waren
medewerkers van de onderhoudsploeg van onze locatie
Ommen zo vriendelijk om meteen de volgende ochtend een
nieuw slot in mijn voordeur te zetten, zodat ik mijn bezoek
van die middag gewoon via de voordeur kon binnenlaten.
Maar toch, op de avond ervoor raakte ik de stress niet meer
kwijt, en dat was tijdens de bijeenkomst die volgde, helaas te
merken ook. Dit spijt me nog steeds.
Wat dus niet helpt, is om mezelf zenuwachtig te maken. Wat
wel helpt, is om (ook gelovig) vertrouwen te houden in een
goede afloop, ook al lijkt de uitdaging waarvoor ik sta, nog zo
spannend, en zie ik er wellicht als een berg tegenop.
Belangrijk hierin vind ik het besef, dat ik me gedragen mag
weten door mensen om me heen. Ik mag samenwerken met
fijne pastorale collega’s; en ik prijs me ook gelukkig met de
steun van goede mensen als medebestuursleden in het
parochiebestuur van onze Emmanuelparochie. Vertrouwen in
een goede samenwerking met hen, lijkt me een sleutel voor
de pastorale toekomst van onze parochie. Als pastoraal team
en parochiebestuur, zullen we het toch samen moeten doen.
Ook een goede verstandhouding met de elf locaties en hun
mensen, lijkt me van belang. Omdat we na de pensionering
van pastor Joop Butti met nog maar drie voltijds pastores zijn
(Ria Doornbusch, Marga klein Overmeen en ik) zullen we, in
goed overleg met alle betrokkenen, moeten nadenken over
herstructurering van deze contacten. Niettemin blijf ik als
pastoor waarde hechten aan persoonlijke ontmoetingen waar
dit nog kan, en aan goede onderlinge relaties. Volgens mij
geldt dit laatste voor alle contacten in onze parochie, ook met
U als parochianen. Want nodigt onze paus Franciscus ons niet
uit tot ‘synodale gesprekken’ ? Dit zijn geloofsgesprekken,
waarin het niet zozeer gaat om meningen of standpunten;
maar wel om onderwerpen als: wat geloof je ? Wat leeft er in
je hart ? Waar verlang je naar ? Waarvan droom je ? Maar
ook: wat frustreert je ? Waardoor voel je je rot ? Wat staat je
tegen ? Waar zie je tegenop ? Ik hoop en bid, dat de Heilige
Geest ons, ook in onze Emmanuelparochie, sleutels aanreikt
om als gelovigen, van mens tot mens, dit soort ervaringen
met elkaar te delen. Naar mijn gevoel zouden we, juist door
dergelijke gesprekken, elkaar kunnen bemoedigen en samen
kunnen speuren naar het ‘heilig vuur’, dat brandt in ons hart,
en dat ons kracht geeft om – ook bij ‘tegenwind’ – te blijven
getuigen van ons geloof in de Verrezen Heer.
Wat de positieve betekenis kan zijn van dit geloof, mocht ik in
deze weken nog ervaren in een paar bijzondere pastorale
contacten. Met dankbaarheid denk ik terug aan een
ziekenzalving, waarbij we rondom de zieke, samen waren met
zijn echtgenote, de kinderen en hun partners, en alle
kleinkinderen. De sfeer van saamhorigheid, die deze
ontmoeting kenmerkte, zal ik niet gauw vergeten. En ook de
uitvaart van een lieve moeder, oma en omi zal in mijn
gedachten blijven voortleven. Haar achterkleinkinderen
hadden de kist, waarin zij lag opgebaard, versierd met lieve
wensjes en tekeningen. En bij haar begrafenis op het kerkhof,
hadden ze allemaal een schepje; samen met mij, legden zij
aarde op de kist van hun omi. Wat voelt het toch fijn, om zo’n
‘team’ van jonge ‘medewerkers’ om je heen te hebben staan,
die helpen om aan hun omi, de laatste eer te bewijzen.
Geloven met je hart, saamhorigheid en betrokkenheid,
nabijheid ook, als sleutels die voor ons Gods Aanwezigheid in
ons midden, blijven ontsluiten. Dat, juist in deze
oktobermaand, Maria ons helpen mag om knopen te
ontwarren en vensters te openen, die ons verlangend en in
gelovig vertrouwen doen uitzien naar wat komen gaat. Dit is
mijn gebed en hartenwens voor ons allen.
Pastoor André Monninkhof
PS: hiervoor sprak ik over de drie voltijds pastores, die samen
het pastoraal team vormen. Waar ik ook dankbaar voor ben,
is de samenwerking in het ‘groot pastoraal team’ met pastor
Hans de Vries, pastor Anton Wenker en diaken Richard Meijer.
Binnen hun tijd en mogelijkheden, leveren zij een zeer
waardevolle bijdrage aan het pastoraat in onze
Emmanuelparochie. Dit geldt natuurlijk ook voor alle
vrijwilligers, die zich met hart en ziel inzetten voor onze
parochie en haar geloofsgemeenschappen. Speciaal hen,
maar ook ons allen, wens ik heel veel zegen en inspiratie toe!