Noem mij geen vreemdeling
Noem mij geen vreemdeling:
mijn woorden klinken vreemd,
maar mijn gevoelens zijn dezelfde als die van jou.
Noem mij geen vreemdeling:
ik wil mensen dicht bij me,
omdat het zo koud is en kil diep in mijn hart.
Noem mij geen vreemdeling:
de grond waarop wij lopen is dezelfde,
maar niet het ‘beloofde land’ dat ik had verwacht.
Noem mij geen vreemdeling:
grenzen zijn mensenwerk,
scheidingsmuren bouwen wij zelf en isoleren ook jou.
Noem mij geen vreemdeling:
ik zoek zoals jij vrede en recht in naam van God,
zo is er maar één….
Bron: Uit de Filipijnen
Het is al even weer geleden dat ik in mijn vorige woonplaats in Duiven in gesprek ben
gekomen met een jonge vrouw. Ze gaf in het gesprek aan dat ze na enkele jaren via
verschillende asielzoekerscentra een woning konden betrekken in Duiven. In het
gesprek vertelde ze mij over haar reis met haar echtgenoot en haar kinderen naar
Nederland. Zo kwam ik drie jaar geleden ook in gesprek met een jongere die met ons
mee wandelde met de Vastenwandeling. En ook hij vertelde het verhaal van zijn
uittocht. En wat mij zo heeft geraakt in beide indringende gesprekken was hun
‘vluchtverhaal’. Een ‘vluchtverhaal’ waar ik mij niets bij kon voorstellen omdat het
mijn verstand te boven ging.
Je zou beide verhalen kunnen weerspiegelen als de Uittocht van het Joodse volk uit
Egypte op weg naar het beloofde land. Het volk wordt door een wrede koning
onderdrukt en besluit te vluchten naar het beloofde land. Na een gevaarlijke tocht
wacht hen buiten de grenzen van Egypte de onherbergzame woestijn.
Ook nu nog verlaten mensen hun land van herkomst omwille van geweld en
onderdrukking, en hopen zij in Europa een plek te krijgen in 'het beloofde land'. Maar
buiten de eigen landsgrenzen staat hen niet altijd een betere toekomst te wachten.
Er zijn meer mensen dan ooit op de vlucht voor honger en geweld. Enerzijds zijn er de
beelden van vluchtelingen uit Afrika en het Midden-Oosten die verdrinken in de
Middellandse Zee. Of te denken aan de grote kwestie van minderjarige alleenreizende
vluchtelingenkinderen in Griekenland. En laten we onze medemensen niet vergeten uit
Oekraïne. Anderzijds is er de opkomst van populistische partijen in vrijwel alle
westerse landen die roepen dat het afgelopen moet zijn met de immigratie. Er is
overduidelijk sprake van botsende belangen.
Paus Franciscus sprak op 8 Juli 2014 op Lamperdusa de volgende woorden uit:
“Niemand voelt zich verantwoordelijk voor deze situatie; we hebben het besef van
broederlijke verantwoordelijkheid verloren. We leven in een cultuur waarin mensen
vooral op zoek zijn naar het eigen welzijn; een cultuur die ons ongevoelig maakt voor
de roep van anderen, die ons doet leven in een zeepbel die weliswaar mooi lijkt, maar
die niets voorstelt; het leidt tot een globalisering van de onverschilligheid. We zijn
gewend geraakt aan het lijden van anderen. Het raakt ons niet, het is onze zaak niet”.
Een vraag aan ons allen zou kunnen zijn: ‘Hebben we wel genoeg oog voor het
perspectief van de ander’? In mijn bovenstaande tekst, is geschreven: ‘Noem mij geen
vreemdeling: de grond waarop wij lopen is dezelfde. Noem mij geen vreemdeling:
ik zoek zoals jij vrede en recht in naam van God”.
Als Christenen mogen, of beter gezegd, moeten wij ons blijven inzetten voor onze
medemensen op de vlucht. Medemensen die zoekende zijn naar vrede, naar toekomst,
en in het bijzonder naar een veilige plek om te mogen zijn wie ze zijn.
Wat kunnen wij doen vanuit onze christelijke identiteit? Wees kritisch en praat mild
over vluchtelingen. Vergroot het draagvlak. Als je vluchtelingen kent, wees dan
hartelijk voor hen. Groet hen op straat. Wees uitnodigend.
En: ‘Ieder van ons verwacht Christus te ontmoeten in de hemel maar heb aandacht
voor Christus die op straat voor uw deur ligt; heb aandacht voor Christus die honger
heeft en kou lijdt, die in nood verkeert en vreemdeling is’. (Augustinus, preek 25, 8,8)
We gaan een nieuw jaar tegemoet. Populisme in onze samenleving is helaas volop
aanwezig. Maar het is aan ons, om onze christelijke identiteit, onze doopbelofte waar
te maken, ook in dit nieuwe jaar.
Dat we uitnodigende mensen mogen blijven, dat wens ik ons van harte toe in dit
nieuwe jaar.
Een Zalig nieuwjaar, ook namens mijn collega’s,
Ria Doornbusch pastor