Een jongeman ligt doodziek op bed, als een verpleegster
binnenkomt, en hem vraagt: “Bent U christen? “ De jongeman
ziet het eigenlijk niet meer zitten. Maar na deze vraag van de
verpleegster vat hij moed, voltooit zijn behandeling en mag
herstel vinden.
“Bent U christen?” Voor de jongeman is deze vraag het beste
medicijn, dat hem op dat moment kan worden gegeven. Hij
heeft een engel op zijn schouder, deze vraag is voor hem een
geschenk uit de hemel. De verpleegster in kwestie doet me
denken aan Florence Nightingale, die eens weldoende
rondging onder de soldaten aan het front en hen, in een
situatie van uitzichtloosheid, een hart onder de riem stak.
“Bent U christen?” Hoe klinkt deze vraag ons in de oren? Hoe
verhouden wij ons tot de omstandigheden, waarin wij nu
moeten leven? Zeker in deze moeilijke tijden wordt ons
uithoudingsvermogen op de proef gesteld. Zoveel staat op
losse schroeven. We horen het ene slechte nieuws na het
andere. Woar geet op an? Dit is een vraag, die ons bezig
houdt. Kunnen wij vertrouwen, ook als het moeilijk is?
Ook onze overleden paus Franciscus zal zich deze vraag meer
dan eens gesteld hebben. Toch was hij, midden in de
coronapandemie, voor velen een baken van hoop toen hij
eind maart 2020 met het Kruis voorop een leeg Sint
Pietersplein opliep en stad en wereld (“Urbi et Orbi”) zegende
met het Allerheiligste.
Juist in dit heilig jaar nodigt hij ons uit om ‘pelgrims van hoop’
te zijn. Om vertrouwen te houden in de toekomst. Wat er ook
gebeurt, juist als christenen mogen we hopen op eeuwig
leven. Nu, in dit aardse mogen we elkaar bemoedigen en
troosten. Maar ‘straks’, wanneer we zijn overgegaan naar het
huis van de Heer, mogen we met elkaar het eeuwig Paasfeest
vieren. Vanuit deze overtuiging leefde paus Franciscus. “De
dood is niet het einde”, zo schreef hij nog op het laatst van
zijn leven. Dat ook wij vanuit dit geloof christen mogen zijn.
Pastoor André Monninkhof