Met het wandelgidsje van deze uitgever in de hand:
“Wandelen in het Vechtdal”, mocht ik onlangs een prachtige
wandeling maken door de boswachterij Hardenberg, in de
buurt van het ‘Zwanenmeer’. Eindelijk! Na een drukke maand
met veel uitvaarten en vergaderingen, was ik hier ‘druk’ aan
toe. Het was op een maandagmiddag, het was heerlijk rustig!
Met volle teugen genoot ik van de natuur, en van de stilte om
mij heen. Wat een verademing, als je op deze manier even tot
jezelf mag komen!
Na dit ‘geschenk uit de hemel’ wacht me weer de soms
weerbarstige realiteit van onze Emmanuelparochie. Dat weet
ik wel. Maar toch: op mijn tocht door de woestijn, die het
dagelijks leven is, heb ik zo’n oase, zo’n rustpunt even nodig
om alle uitdagingen, waarvoor ik sta, beter aan te kunnen.
Deze tocht door de woestijn brengt me ook bij de komende
Veertigdagentijd. Nu ik dit schrijf duurt dit nog een maand;
eerst komt de carnaval nog; maar na dit feest begint
onvermijdelijk de tijd van inkeer, die vooraf gaat aan de
viering van het grootste mysterie van ons geloof: het
Paastriduüm. Met Jezus zullen we de weg gaan van lijden en
sterven. Maar met Hem zullen we ook weer opstaan.
Om ons goed te kunnen voorbereiden op dit hoogtepunt van
ons geloof, gaan wij eerst met Jezus de woestijn in. We zullen
stil staan bij wat zin en betekenis geeft aan ons leven, te
midden van alle hectiek waarmee wij in ons bestaan moeten
worstelen. Hoe voorkomen we, dat we kopje onder gaan in
de vloedgolf van slecht nieuws, waarin de actualiteit ons
dagelijks onderdompelt ? Zelf ben ik gesteld op ‘reinheid,
netheid en regelmaat’. Maar in de huidige ‘dynamische’
samenleving kom je amper toe aan het maken van een ‘pas
op de plaats’. Ons leven is ‘gegarandeerd onregelmatig’;
voortdurend zijn we op sjouw of worden we hiertoe
aangespoord. Het vraagt een enorme mate van flexibiliteit en
veerkracht om hiermee goed te kunnen omgaan. Wat fijn, dat
ons juist in de Veertigdagentijd toch nog enige ‘ankerpunten’
worden aangereikt. Zoals het verhaal over de tien geboden.
Leefregels, die ons een routebeschrijving bieden in het
oerwoud waarin we door de bomen het bos niet meer zien!
Of ook het evangelie over de gedaanteverandering boven op
de berg. Deze tekst wordt gelezen op iedere tweede zondag
van de Veertigdagentijd. Ook dan zullen we weer horen, hoe
drie van zijn leerlingen Jezus mogen zien in Zijn hemelse
heerlijkheid. Voor even wordt voor hen een ‘tipje van de
sluier opgelicht’. In één ‘ogenblik’ mogen zij de hemelse
werkelijkheid aanschouwen, waarnaar wij allemaal op weg
zijn. Een onvergetelijke ervaring, die hen uitzicht biedt op
toekomst! Wat hiermee maar gezegd wil worden is: wat er
ook gebeurt, hoe het ook loopt, Christus is Dezelfde, gisteren,
vandaag en in eeuwigheid! Zoals in Lourdes Bernadette al
hoorde van Maria: ik kan je geen gouden bergen beloven,
maar wel een gouden toekomst, later, in het hiernamaals, bij
God. Ook al is ons leven ‘gegarandeerd onregelmatig’, laat
ons dan als ‘pelgrims van de hoop’ onderweg blijven naar de
toekomst die ons is beloofd. Dat God ons hiertoe mag
zegenen en behoeden!
Pastoor André Monninkhof