Een doodgewone doordeweekse donderdagmorgen. Ik zit achter mijn computer in mijn werkkamer op de zolderverdieping van mijn woonhuis.
Uit het raam kijkend zie ik ‘mijn’ kerktoren. De klokken luiden: er is een uitvaart.
Het geluid van die klokken herken ik uit duizenden; ik ben immers opgegroeid onder de rook van die kerktoren.
Altijd hebben ze het ritme van mijn leven bepaald. En niet alleen van mij, van heel het dorp.
Bij alle bijzondere gelegenheden lieten en laten de klokken zich horen.
Inmiddels weet ik dat deze klokken nog luiden tot 2025. In dat jaar wordt de kerk gesloten.
Vanaf dan zullen ze de lokale gemeenschap niet langer oproepen op zondag.
Mensen klampen me aan in het dorp:
“Marga, hoe kan het dat in jouw parochie de kerken open blijven en dat hier de deuren dichtgaan? “
Aan een antwoord hebben de meeste mensen geen boodschap. Ze zijn vooral verongelijkt, boos: dit laten we toch niet gebeuren in óns dorp met ónze kerk?
De spreekwoordelijke noodklok luidt in mijn dorp: de kerk moet behouden blijven, zo hoor ik overal.
Maar wat moet er dan blijven? Moet alleen het kerkgebouw blijven? Gaan de kerkdeuren na 2025 open als museumdeuren? Als de draaideuren van een woonboulevard? Als de deuren van een appartementencomplex?
En dit gaat alleen nog maar over het gebouw.
Dat is voor mij de buitenkant.
Er is gelukkig ook een binnenkant. En daar gaat het voor mij vooral om.
Want daar binnen klopt het hart van de kerk, daar binnen gebeurt het!
Als gemeenschap van mensen mogen we in die kerk elkaar ontmoeten, telkens weer.
Daar binnen mogen we ons leven vieren, ons leven dat verbonden is met God en met elkaar.
Daar binnen mogen we ons leven inhoud en betekenis geven, ons laten voeden door de verhalen van toen en nu.
Die Kerk van mensen, die binnenkant, dat kloppende hart is mij dierbaar!
Jezus heeft gezegd tegen Simon: ‘jij bent Petrus (Rots) en op jou bouw ik mijn Kerk.
En de machten van het bederf zullen die kerk niet aantasten.”
Zou die uitspraak betrekking hebben op onze gebouwen?
Dat denk ik niet.
Jezus bedoelt met ‘Kerk” de verzameling van gelovigen.
De Kerk, dat zijn de mensen die geloven in barmhartigheid en in de vrede.
Beste mensen, Hij heeft het over U, over jou en over mij!
Wij zijn die Kerk van mensen, wij zijn het kloppende hart. Die binnenkant, die zal niet aangetast worden door de machten van het bederf.
Moge ons dat bemoedigen!
Pastor Marga klein Overmeen