Wellicht dat u de titel hierboven leest en denkt: “Wat doet dit in ons parochieblad?” en ik moet u bekennen, dat ik dat in eerste instantie niet eens zo’n hele gekke vraag zou vinden. Want ik wil het graag met u, met jou, hebben over precies díe drie dingen en hun onderlinge samenhang.
Dus ik neem u mee terug naar maandagochtend 7 oktober jl., oftewel mijn vrije dag. Want terwijl ik de afwas stond af te drogen, vroeg ik mezelf af wat ik die enige werkvrije dag van de week eens zou gaan doen. Ik besloot het kookboek dat ik onlangs had gekocht eens door te bladeren en kwam uit bij een zalm/broccoli quiche die ik besloot te gaan maken. Na de ingrediënten te hebben opgeschreven, stapte ik in de auto naar Hardenberg, want naast een bezoek aan de supermarkt had ik ook nog een bakblik nodig en die zou ik daar ongetwijfeld kunnen vinden.
Even later weer thuis, het recept goed volgend, had ik, veel meer plezier dan ik had verwacht, in het zélf in elkaar draaien van die quiche. Want i.p.v. er bij een willekeurige supermarkt één kant en klaar te kopen om alleen nog zelf op te warmen, begon ik nu met losse ingrediënten en heb ik uiteindelijk een paar uur nodig gehad om tot het smakelijke eindresultaat te komen.
En terwijl ik met die quiche bezig was, moest ik denken aan een boek dat ik aan het lezen ben over een bepaalde Afrikaanse filosofie, Ubuntu. Wat zoiets omvat als: “een persoon is een persoon door andere personen” (umuntu, ngumuntu, ngabantu – Xhosa/Zulu). Het boek Ubuntu Everyday is geschreven door Mungi Ngomane, kleindochter van Desmond Tutu
(Nobelprijswinnaar voor de Vrede en Anglicaans aartisbisschop in Zuid-Afrika).
En de reden waarom ik tijdens het klaarmaken van die quiche aan Ubuntu moest denken, was omdat het als centrale kerngedachte heeft: “de gemeenschap”. En díe gedachte, bracht me vervolgens weer bij de parochie. Want een persoon, ikzelf bijvoorbeeld, ben niet iemand enkel en alleen op mijzelf, maar ik ben pas iemand in relatie tot een ander, of tot de gemeenschap. En dat maakt het, naast een zeer humanistisch principe, een onmisbare fundament van ons eigen christelijk geloof en daaruit voortkomend, de parochie.
Want onze eígen parochie heet, de Emmanuelparochie, wat betekend: “God-met-ons”. Niet God-in-z’n-eentje, maar God met ieder van ons, met u en met mij. En evenals als die quiche, die niet uit maar één ingrediënt bestaat, bestaat ons geloof en daarmee, onze parochie, ook niet enkel en alleen maar uit God of uit onszelf, maar uit een samenvoeging van beide: een wederkerige gemeenschap.
Ja zoals die zelfgemaakte quiche, bestaat onze parochie ook niet uit maar één deel of lidmaat. Niet alleen uit priesters of pastoraal werkers, maar ook niet uit enkel parochianen. Ja alleen sámen en met elkaar, kunnen we een gemeenschap van gelovigen zijn. Waarbij de één kan niet tegen de ander kan zeggen: “Omdat jij niet bent zoals ik ben, hoor je niet bij de gemeenschap of de Kerk.”. We hebben elkaar dus nodig.
Belangrijk voor een goed functionerende en levendige gemeenschap, is respect voor elkaar. Want gelijkheid in strikte zin bestaat niet, omdat we allemaal individuen en uniek zijn, maar we kunnen weldegelijk gelijkwaardig met elkaar omgaan en ons tot één ieder verhouden. De parochie is hierin geen uitzondering, maar veel eerder exemplarisch. In de toekomst zal ons respect voor de A/ander nog belangrijker zijn dan ooit tevoren, doordat we steeds meer en meer zullen moeten samenwerken, om de Kerk van morgen gestalte te geven in onze tijden van krimp.
Want geloof is, zoals u/jij, ongetwijfeld merkt, geen vanzelfsprekendheid meer. Veel mensen laten traditionele geloofswaarheden los of zelfs vallen, maar krijgen (/nemen) er niets substantieels voor in de plaats terug. Wat overblijft is een zogenoemde quiche zonder smaak, een omhulsel zonder de juiste ingrediënten.
De quiche die ik 7 oktober maakte, bevatte alle ingrediënten zoals het recept voorschreef, maar ook een aantal andere van buiten het recept, die ik naar eigen inzicht toevoegde. Enerzijds omdat vernieuwing niet persé vermindering van kwaliteit betekend en anderzijds omdat een beetje eigenzinnigheid nooit verkeerd is. Zo is het denk ik ook met onze Kerk. De vastgestelde ingrediënten zijn een beproefde manier om tot een goed resultaat te komen. Maar wellicht doen we er niet persé verkeerd aan, om soms eens wat nieuwe en eigen keuzes te maken. Hierbij het goede niet uit het oog verliezend noch bang zijn om het onbekende tegemoet te treden. Als wij, u, jij en ik, het aandurven, om als gelovigen van onze Emmanuelparochie dit karwei samen op en aan te pakken, weet ik zeker dat de parochie en de Kerk van morgen er één is, vervuld met hoop en geloof, met God in ons midden.
Pastor Johan Rutgers, priester
Emmanuelparochie
